2016

Wednesday, September 28, 2016

වෙනස ඔබ ම වන්න.... (Be the Change)


"වෙනස" බොහෝ දෙනා ගේ මුවග නිතර රැව් දෙන වචනයකි. "ක්‍රමය" වෙනස් විය යුතු යැයි ඇතැමෙක් තර්ක කරති. "වෙනස" සැප දැයි අසන්නෝ ද බොහෝ ය. "වෙනස්"  දෙයක් කරන්නට තනන යෞවනයෝ ද විටින් විට හමු වෙති. ඒ සියල්ලෝම වෙනස අපේක්ෂා කරන්නේ අන් අයගෙනි. නැතහොත් අන් දෙයකිනි. සෑම වෙනසක් අවසානයේ ම "වෙනස සැපද" යැයි අසන්නට වන්නේ ඒ නිසා ය. 


ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ අග්නිදිග ආසියානු කාර්යාලය, "වෙනස" ගැන අප සිතන ආකාරය "වෙනස්" කරන්නට පසුගිය දා අපට යෝජනා කළේ ය. ඒ Be the Change වැඩසටහන හරහා සැප්තැම්බර් 6,7 සහ 8 යන දින වල කොළඹ දී වැඩසටහන් ගණනාවක් ඔස්සේ නිරෝගී සහ ක්‍රියාශීලී ජීවන රටාවක් කරා "වෙනස්" වන ලෙස ජනතාවට ආරාධනා කරමිනි. 

අග්නි දිග ආසියානු රටවල ජීවත් වන සෑම යෞවනයන් පස් දෙනෙකුගෙන් ම හතර දෙනෙක් කායිකව ක්‍රියාශීලී නොමැති බව සොයාගෙන තිබේ. මේ හේතුවෙන් බෝ නොවන රෝග වලින් පෙළෙන පුද්ගලයන්ගේ සංඛ්‍යාව ඉතා විශාල වශයෙන් ඉහළ ගොස් ඇත. මේ තත්ත්වය තවදුරටත් වැඩි වීම බරපතල සෞඛ්‍ය ගැටලුවකි. එබැවින් සේවා ස්ථාන, පාසල් යන ස්ථාන වල වැඩ ඵලදායීතාව නැංවීම, සෞඛ්‍ය ප්‍රවර්ධනය සහ කාර්යමණ්ඩල සාමාජිකයන් ගේ යහපැවැත්ම නැංවීම සඳහා බෝ නොවන රෝග වැලැක්වීමේ ක්‍රියාකාරකම් සංවිධානය කිරීම "Be the Change - වෙනස ඔබ ම වන්න" වැඩසටහන මගින් අපේක්ෂා කරයි. 

ඒ යටතේ වෙනස බවට පත් වන පුද්ගලයා අංග 6 ක් පිළිබඳ අවධානයෙන් සිටිය යුතුය.
01. ඔබේ ආහාර ගැන සැලකිළිමත් වන්න. (Watch your plate)
මෙහි දී සෞඛ්‍යයට අහිතකර ආහාර ගැනීම අධෛර්යමත් කිරීම සහ අඩු කැලරි පරිභෝජනය දිරිමත් කිරීම අපේක්ෂා කරයි.
 ආයතන වල හරිත ආහාර - අලුත් එළවලු සහ පලතුරු - මිල දී ගැනීමට අවශ්‍ය පහසුකම් සැළසීම සහ රස කළ බීම වර්ග වෙනුවට පිරිසිදු ජලය පරිභෝජනයට හුරු කිරීම වැනි ක්‍රියාමාර්ග ගැනීම අපේක්ෂාවයි. 


02. ඔබේ බර සහ ඉනේ ප්‍රමාණය ගැන සැළකිලිමත් වන්න. (Watch your weight and waist) 
නිරන්තරයෙන් පුද්ගලයින් තම බර සහ ඉනේ ප්‍රමාණය පිළිබඳ සැළකිලිමත් වීම මෙමගින් අපේක්ෂා කෙරේ. 
ආයතන වල බර කිරීමේ බිම් තරාදි සහ වට ප්‍රමාණය මැනීම සඳහා ටේප් පටි පුද්ගලයන් ගැවසෙන ස්ථාන වල තැබීම මගින් ඒ සඳහා පහසුකම් සැපයීම බලාපොරොත්තු වේ.

03. ඔබේ පියවර ගැන සැළකිලිමත් වන්න. (Watch your steps)
හැකි සෑම අවස්ථාවකදී ම සෝපාන වෙනුවට පඩි පෙළ භාවිතා කිරීම, කායවර්ධන මධ්‍යස්ථාන සහ ටෙනිස් පිටිය වැනි ස්ථාන වැඩි වැඩියෙන් භාවිතා කිරීම, තම ක්‍රියාශීලී මට්ටම පිළිබඳ මාසිකව ස්වයං ඇගයීමක නිරත වීම වැනි දේ මෙමගින් අපේක්ෂා කරයි.

04. ඔබේ ආතති මට්ටම ගැන සැළකිලිමත් වන්න. (Watch your stress level)
තමන් ගේ ආතති මට්ටම පිළිබඳ නිරන්තර අවධානයෙන් සිටීම මෙමගින් අපේක්ෂා කරයි. යෝගා සහ වෙනත් ආතති කළමණාකරන ක්‍රම භාවිතා කිරීම මගින් ආතති මට්ටම අවමයක පවත්වා ගැනීමට කාර්යමණ්ඩල හුරු කිරීම මෙහි අරමුණයි.

05. ඔබේ වෙනස ගැන සැළකිලිමත් වන්න. (Watch your change)
සෑම මාස 6 කට ම වරක් රුධිරගත සීනි මට්ටම, රුධිර කොලෙස්ටරෝල් මට්ටම සහ රුධිර පීඩනය මැන ගැනීම මගින් බෝ නොවන රෝග වල අවදානමක් තිබේ දැයි දැනගැනීම මෙමගින් අපේක්ෂා කරයි.



06. ඔබේ දුම්කොළ සහ මධ්‍යසාර භාවිතය ගැන සැළකිලිමත් වන්න. (Watch your tobacco and alcohol consumption)

සියලු සෞඛ්‍ය ආයතන දුම්බීමෙන් නිදහස් කළාප බවට පත් කර ඇත. ඔබේ ආයතන පරිශ්‍රයත් දුම්බීමෙන් නිදහස් පරිශ්‍රයක් කරගන්න. මත්ද්‍රව්‍ය භාවිතය අවම කිරීම සඳහා සහය ලබාගන්න. 

මේ අංග 6 පිළිබඳ නිරතුරුව අවධානයෙන් සිටීමත්, මේ අංග සක්‍රිය ව ක්‍රියාත්මක කිරීමත් මගින් "වෙනස" අත් විඳින්නැයි ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය මෙරට ජනතාවට ආරාධනා කරයි. විශේෂයෙන්ම සෞඛ්‍යවත් නිරෝගී සහ ක්‍රියාශීලී ජීවිතයක් අපේක්ෂා කරන්නේ නම් "වෙනස ඔබ ම වන්න - Be the change". එවිට වෙනස අත්විඳිය හැකි වනු ඇත.

මේ පිළිබඳ වැඩිදුර විස්තර thamarangsit@who.int ඔස්සේ ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ අග්නිදිග ආසියානු කාර්යාලයේ බෝ නොවන රෝග සහ පාරිසරිස සෞඛ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුව ඇමතීමෙන් ලබා ගත හැකිය.

Sunday, August 21, 2016

මල් සිටුවීම තහනම් කිරීම...



ටිකක් දිග පෝස්ට් එකක් නිසා කොටස් දෙකකට කඩලා ලියන්න හිතුවෙ. ඒත් පළවෙනි කොටස විතරක් දාපුවාම මේක මොන විකාරයක් ද කියල කීප දෙනෙකුටම හිතිල තිබුණා. ඒ නිසා ඒක අයින් කරල මුළු පෝස්ට් එකම එකපාර දැම්මා.

ඔන්න බොහොම කාලයකට ඉස්සර එක්තරා රටක හිටපු පාලකයො ඒ රටේ කිසිම තැනක "මල් ඇට" හිටවන එක තහනම් කළා. මල් ඇට කියන්නෙ කිසිම කමකට නැති ජාතියක් ය, මල් පිපුණට ඒවා ආහාර නිෂ්පාදනය කරන්නෙ නැත,  ඒවා අනිත් "ඵලදායී" ගස් වලට තියෙන පෝෂණය පරිභෝජනය කරන නිසා ඵලදායී ගස් වල පෝෂණය අඩු  වෙනවා ය ආදී වශයෙන් ඒ තීරණය සාධාරණීකරණය කරන්න විවිධ අදහස් ජනමාධ්‍ය වලින් ප්‍රචාරය වෙන්න පටන් ගත්තා. මල් ඇට වලට වත්, මල් ගස් වලට වත් ඒ තීරණයට විරුද්ධව කතා කරන්න තරං හයියක් තිබුණෙ නෑ. කොටින්ම කිව්වොත් හදල තිබුණ ප්‍රතිරූපය නිසා මල් ගස් වුනත් තමන් කමකට නැති කොටසක් කියල හිතන්න පටන් අරං තිබුණා.

සමාජයට වුනෙත් ඒ ටිකමයි. ටිකෙන් ටික මල් ගස් සමාජයෙන් කොන් කරන්න පටන් ගත්තා. මල් ඇට "වෙනස් කොට සැළකීමට" භාජනය වෙන්න පටන් ගත්තා. මල් ගහක් දැකපු ගමන් කපල දාන්න ගොවි මහත්තුරු දෙපාරක් හිතුවෙ නෑ. කලාතුරකින් ඵලදායී තැනක වැටුණු මල් ඇටයක් ඇරෙන්න අනිත් මල් ඇට පැළ නොවී අකාලයේ විනාශ වෙලා යන්න පටන් ගත්තා. ටික ටික පරිසරයේ මල් ගස් හිඟ වුනා. ටික ටික මල් ගස් තහනම සමාජ සම්මතයක් බවට පත් වෙනකොට මල් ගහක් තිබුණ ගෙවල් පවා කොන් කිරීමට භාජනය වෙන්න පටන් ගත්තා. ඒ නිසා ආසාවෙන් මල් වවපු ගෑණු ළමයි මල් වවන එක නවත්තල දැම්මා. අවුරුදු ගානක් යනකොට මල් වැවීම පවක් කියල ළමයින්ට කියල දෙන සංස්කෘතියක් ඇති වුණා. වත්තක මල් ගහක් හැදුනොත් ඒක ඒ පවුලෙ අයගෙ පාපයක් විදියට හඳුන්වන්න ගත්තා. මල් ගහ තියෙන ගෙදර කිව්වාම මිනිස්සු පිළිකුලෙන් බලන එක සාමාන්‍ය දෙයක් බවට පත් වුනා.

ඔන්න ඔහොම කාලයක් ගත වෙලා මල් ඇට හිටවන එක තහනම් කරපු පනත දැකලවත් නැති හතර වෙනි පරම්පරාවෙ කීප දෙනෙක් මල් ඇට සහ මල් පැළ වලට විරුද්ධව ක්‍රියාත්මක වෙන මේ කොන් කිරීම අසාධාරණ බව තේරුම් ගත්තා. තේරුම් අරගෙන ඒ ගැන කතා කරන්න පටන් ගත්තා. ඒ එක්කම මල් ඇට වල අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය වෙනව ය, ඒ අයටත් අනිත් ගස් හා සමාන අයිතිවාසිකම් හිමි විය යුතුය, කියල තව තව තැන් වලින් පොඩි පොඩි අදහස් මතු වුණා. මල් ඇට තහනම් කරපු නීතියට වඩා සමාජ සම්මතයක් විදියට ගොඩනැගුණු මල් ගස් කොන් කිරීමේ සංකල්පයේ ම එළඹිලා හිටපු වැඩිහිටියෝ ඒ කීප දෙනාගෙ අදහස් එතනම විනාශ කරල දැම්මා. ඔය විදියට කාලයක් ගත වුණත් මල් ඇට වලට නිසි තැන කවදාවත්ම ලැබුණෙ නෑ.

තවත් කාලයක් ගිහිල්ලා මල් ඇට විනාශ වෙන හැටි බලාගෙන ඉන්න බැරි කට්ටිය කීප දෙනෙක් එකතු වෙලා තැන් තැන් වල මල් ඇට තවාන් කරලා ආරක්ෂා කරන්න පටන් ගත්තා. ගොඩක් පරණ නීතිය ඒ වෙනකොට ක්‍රියාත්මක නොවුනට නීතිය විසින් ඇති කරපු සමාජ අපවාදය නිසා මේ මල් තවාන් කරන අය පව්කාරයො විදියටයි සමාජය දැක්කෙ. හැබැයි එයාලට උදව් කරන අයත් කීප දෙනෙක් නොහිටියා නෙමෙයි. ඒ උදව් කරපු කට්ටිය තමන්ට පුළුවන් විදියට මල් ගස් කියන්නෙත් අනිත් ගස් වරග වගේම ජාතියක් ය, එ්ව විතරක් කොන් කරන එක වැරදි ය කියන මතය සමාජගත කරන්න උත්සාහ කළා. මුලින්ම පත්තර වලට ලිව්වා. ඊට පස්සෙ පා ගමන් ගියා. එක එක විදියේ වැඩසටහන් වලින් මල් ඇට වලට "සමාන අවස්ථා" ලබා දෙන්න කියල ඉල්ලීම් කරන්න ගත්තා.


ටිකෙන් ටික මේ ඉල්ලීම් වැඩි වෙනකොට රජය මල් ඇට තහනම ඉවත් කළා. දැන් කැමති කෙනෙකුට මල් ඇට හිටවන්න තහනමක් නෑ. මල් ගස් ගැන කතා කරපු බොහෝ අයට මේක ලොකු අස්වැසිල්ලක් වුණා. ඒ නිසා එයාල තවදුරටත් සටන් කරන එක නවත්තල දැම්මා. දැන් නීතියෙන් තහනමක් නැති නිසා මිනිස්සු ඕන තරම් මල් ගස් හිටවන්න ඇති නේද? එහෙම වුනේ නෑ. නීතිය ඉවත් කළාට සමාජයේ මල් වලට එරෙහි කොන් කිරීම තවදුරටත් ඒ විදියට ම තිබුණා. ගෙදරක මල් ගහක් පැළ වෙන එක පවක් කියල තවමත් මිනිස්සු විශ්වාස කළා. කවුරු හරි මල් ඇට වගා කරනවා නං ඒ පව්කාරයෙක්, සමාජ විරෝධියෙක්, කමකට නැති එකෙක් කියල මිනිස්සු කතා වුනා. 

ඊට පස්සෙ මල් ඇට වෙනුවෙන් ක්‍රියා කරන සංවිධාන උසාවි ගියා මල් ඇට වල “අයිතිවාසිකම්” වෙනුවෙන් කතා කරන්න. උසාවිය මල් ඇට සහ මල් ගස් කොන් කිරීම තහනම් කළා. කවුරු හරි මල් ගස් වලට අපහාස කළොත් ඒක වරදක් කියල උසාවිය තීරණය කළා. දැන් කවුරුත් ප්‍රසිද්ධියෙ මල් ගස් වලට අපහාස කරන්නෙ නෑ, ලොකු නිදහසක් මල් ගස් වලටත්, මල් ගස් හිටවන අයටත් ලැබුණා. 

දැන්නං මල් ගස් වලට නිදහසේ වැවෙන්න පුළුවන්. ඔයාලට එහෙම හිතෙනවා ඇති. නමුත් අවාසනාවට එහෙම වුනේ නෑ. මොකද ගොඩක් මල් ගස් වලට අනිත් ඕන තැනක වැවෙන ගස් වලට තරම් දරා ගැනීමේ හැකියාවක් නෑ. එයාලට වැවෙන්න නම් ඒකට සුදුසු පරිසරයක් තියෙන්න ඕන. මල් ගස් වලට වැවෙන්න නිදහසට වඩා යමක් අවශ්‍යයි. ඒ තමයි වැවෙන්න අවශ්‍ය “පරිසරයක්” සහ “පහසුකම්”. ඒවා නැතුව වැවෙන්න පුළුවන් මල් ගස් විතරක් බොහොම අමාරුවෙන් වැවෙන්න පටන් ගත්තා. ඒ තරම් ශක්තියක් නැති මල් ගස් වලට පරණ නීතිය අයින් කිරීමෙන් වත්, අලුත් නීති පැනවීමෙන් වත් ඒ තරම් යහපතක් වුනේ නෑ. අවාසනාවන්තම කාරණය තමයි මෙච්චර කල් මල් ගස් වෙනුවෙන් පෙනී හිටපු අය දැන් මල් ගස් වල අවශ්‍යතා සම්පූරණයි කියල නිහඬ වුන එක. දැන් මල් ගස් වෙනුවෙන් කතා කරන්න වත් හිටියෙ බොහොම ටික දෙනයි.
ඒ ටික දෙනා රජයට මෙන්න මේ වගේ යෝජනාවක් කළා. ඒ තමයි මල් ගස් ආරක්ෂා කරන්න අවශ්‍ය නීති හදල දෙන්න කියන එක. මල් ගස් වලට වැවෙන්න අනිත් ගස් වලට ප්‍රමාණවත් පහසුකම් සහ සුදුසු පරිසරයක් ලැබිය යුතුයි කියල මල් ක්‍රියාකාරීන් රජයට යෝජනා කළා. 

හැබැයි මල් ගස් වලට විශේෂ පහසුකම් දෙනවට අනිත් ගස් කැමති වුනේ නෑ. ඒ වුණාට විරෝධතා මැදින් බොහොම වෙහෙස මහන්සි වෙලා ඒ නීතියත් සම්මත කර ගත්තට පස්සෙ තමයි මල් ගස් වලට නිදහසේ වැවෙන්න අවස්ථාව ලැබුනෙ. දැන් මල් වලට වැවෙන්න අවශ්‍ය පොහොර, වතුර ටික සපයන්න සමාජය නීතියෙන්ම බැඳිලා ඉන්නවා. ඒ නිසා දවසින් දවස වටපිටාවෙ මල් ගස් වැඩි වෙමින් යනවා. පරිසරය ටික ටික ලස්සන වෙනවා. ඔන්න ඔහොමයි අපේ වටපිටාව මල් ගස් වලින් පිරිල තියෙන්නෙ. පොඩ්ඩක් ජනේලෙන් ඔලුව එළියට දාලා බලන්න මල් ගස් කීයක් නං තියෙනවද කියල.

කිසිම තේරුමක් නැති කතාවක් නේද? හැබැයි මේ කතාවෙම “මල් ගස්” වෙනුවට “ආබාධ සහිත අය” කියන වචනය ආදේශ කරල බලන්න. නැත්නම් සමාජයේ කොන් කිරීමට, වෙනස් කොට සැලකීමට භාජනය වෙන පුද්ගල කණ්ඩායමක් ආදේශ කරල බලන්න. සමහර විට තේරුමක් තියෙයි. මං මේ කතා කරන්නෙ ආබාධ සහිත අය ගැන. විවිධ නීති, අන පනත්, උසාවි නියෝග පහු කරලා අද වෙනකොට ආබාධ සහිත පුද්ගලයන්ට “සමාජගත වීම” සඳහා “ප්‍රමාණවත් පහසුකම් සහ සුදුසු පරිසරයක්” ලැබිය යුතුයි කියල ලෝකයේ බොහෝ රට වල් පිළි ගනිමින් ඉන්නවා. ඒ වෙනුවෙන් එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය පවා අවශ්‍ය අන පනත් සකස් කරමින් යනවා. එහි එක ප්‍රධාන පියවරක් තමයි 2006 අවුරුද්දෙ සකස් කරපු “ආබාධ සහිත පුද්ගලයන්ගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ප්‍රඥප්තිය”. අවුරුදු 10 කට පස්සෙ මේ අවුරුද්දෙ පෙබරවාරි මාසෙ ශ්‍රී ලංකාව මේ ප්‍රඥප්තිය ක්‍රියාත්මක කරන්න එකඟ වෙනවා. 

මේ ප්‍රඥප්තිය අලුත් අයිතිවාසිකම් ගැන කතා කරන්නෙ නෑ. නමුත් 1945 එක්සත් ජාතීන් ගේ මානව හිමිකම් ප්‍රඥප්තිය මගින් සම්මත කරල තියෙන මානව අයිතිවාසිකම් ආබාධ සහිත පුද්ගලයන්ටත් ලැබීම සහතික කරන නව යෝජනා එහි ඇතුලත් කරල තියෙනවා. ආබාධ ඇති නැති හැමෝටම එකම අයිතිවාසිකම් හිමි විය යුතු බවත්, ඒ අයිතිවාසිකම් ලැබීමේ දී ආබාධ සහිත පුද්ගලයන්ට “ප්‍රමාණවත් පහසුකම් සහ සුදුසු පරිසරයක්” ලැබිය යුතු අවස්ථා වල දී ඒවා ලබා දීමට රජය සහ ප්‍රජාව කටයුතු කළ යුතු බවත් ආබාධ සහිත පුද්ගලයන්ගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ප්‍රඥප්තිය පෙන්වා දෙනවා.

රටක් විදියට අපිට ආබාධ සහිත පුද්ගලයන්ට සමාජයේ එදිනෙදා ක්‍රියාකාරකම් වල නිරත වීමට ප්‍රමාණවත් පහසුකම් සහ සුදුසු පරිසරයක් සකස් කරන්න පුළුවන් නම් ඒ අය සමාජයට බරක් වෙන එක නතර වේවි. ඒ අය තමන්ගේ විය හියදම් ටික තමන්ම සපුරාගෙන, තමන්ට පුළුවන් විදියට එදිනෙදා වැඩ කටයුතු කරගෙන ස්වාධීනව, අභිමානයෙන් යුතු ව ජීවත් වේවි. ඒ ඉලක්කය තව ගොඩක් දුරයි. හැබැයි අපි අද පටන්ගත්තොත් අපිට ටිකක් කලින් එතනට යන්න පුළුවන්. 


Monday, March 28, 2016

වැස්ස


කාලෙකට ඉස්සර බලපු හින්දි චිත්‍රපටයක් අවසන් වෙන්නෙ දීර්ඝ කාලයක් පැවති ඉඩෝරය නිමා කරමින් වැසි වසින අවස්ථාවෙන්. ඒ වෙලාවෙ ජනතාව එලියට බැහැලා වැස්සේ තෙමෙමින් ගීත ගයමින් විනෝද වෙනවා. වියලි කාලයට දැඩි උණුසුමක් පවතින ඉන්දියාව වගේ රටක එහෙම වුණත් සම සීතෝෂ්ණ කාලගුණයක් පවතින අපේ රටේ එහෙම වෙන එකක් නෑ කියලයි මට ඒ දවස් වල හිතුණෙ.

ඔහොම කාලය ගත වෙලා 2016 අවුරුද්ද උදාවෙනකොටම මේ අවුරුද්ද උණුසුම වැඩි වසරක් වේවි කියල කාලගුණ අනාවැකි කියන්න පටන්ගත්තා. එදා ඉඳල ඊයෙ වෙනකං කිසිම පළාතකට හරිහමං වැස්සක් ලැබුණෙ නෑ. උදේ අවදි වුණ වෙලාවෙ ඉඳල රෑ නින්දට යන වෙලාව වෙනකනුත්, ඊට පස්සෙ මුළු රෑ පුරාමත් ඉතා අධික උණුසුමක් දැනෙන්න පටන්ගත්තා. 

ජලාශ බලාගෙන ඉන්නකොට හිඳිල ගියා. වික්ටෝරියා ජලාශයට යට වුණු පැරණි තෙල්දෙණිය නගරය ආයෙත් මතුවුණා. කොත්මලේ ඇතුළු ජලාශ ගණනාවක් සම්පූර්ණයෙන්ම හිඳිල ගියා. කළු ගඟ දිගේ මුහුදු වතුර ඉහලට ගලන්න පටන්ගත්තා. ජල විදුලිය සපයන මූලාශ්‍ර හිඳුන නිසා ජල විදුලිය සීමා වුණා. රටේ අවශ්‍යතාවය සපුරන්න තාප විදුලිය සමත් වුණේ නැහැ.

බොන්න තියෙන වතුර ප්‍රමාණය දවසින් දවස අඩු වුණා. වතුර  හොයාගෙන සත්තු සරපයො ගෙවල් වලට එන්න පටන්ගත්තා. අපි එයාලව මරලා එයාලගෙ ජල අවශ්‍යතාවය තෘප්ත කරල දුන්නා. සමහර පළාත් වල වතුර ලුණු රහ වෙනකොට සුපර්මාකට් එකෙන් බෝතල් වතුර මිලදි ගන්න සිදුවුණා. 

දවසින් දවස උණුසුම වැඩි වෙනකොට පාසල් ක්‍රීඩා තරඟ කල් දමන්න රජය තීරණය කළා. ලෝකයේ සමහර රටවල පාසල් සම්පූර්ණයෙන්ම වසා දැම්මා. කුඹුරු ගොවිතැන් වගේ අව්වේ වෙහෙස වෙලා කරන වැඩ කටයුතු වලින් ඈත් වෙන්න කියල නිවේදන නිකුත් වුණා.

අන්තිමේදි ඊයෙ ඉඳල රටේ එක එක පැති වලට ටික ටික වහිනවා. මං ඉන්න පළාතෙත් මේ වෙනකොට පොද වැසි වැටෙන්න පටන් අරගෙන. සමාජ ජාල පුරාම වැස්ස නිසා සතුටට පත් වුණ අයගෙ අදහස්. අපි කවදාවත් නොහිතපු තරමට වැස්සට වටිනාකමක් ලැබිලා. උණුසුම ටිකක් විතර අඩු වෙලා. 

ආයෙත් හෙට ඉඳලා පායයි ද දන්නෙ නෑ. ඒ කොහොම වුණත් අද අපි හැමෝම ඉන්නෙ සතුටින්. පෑවිල්ල ඉවර වුණ එකේ සතුට. ආයෙත් මේ වගේ පෑවිල්ලක් එන්නෙ නැති වෙන්න අපි මොනවද කරන්න ඕන කියල හිතන්න ඕන අද වගේ දවසක කියලයි මට හිතෙන්නෙ. කාලෙකට ඉස්සර 87% ක් වූ අපේ රටේ වනගහනය මේ වෙනකොට 27% දක්වා අඩු වෙලා. අපි හැමෝටම පුළුවන්නං එක පැළයක් හිටවල රැකබලා ගන්න, ආයෙත් රටේ වනගහනය තරමක් හරි වැඩි කරන්න අපිට පුළුවන් වේවි. එතකොට මේ වගේ නියං කාලයක් ආයෙ ආවත් මේ තරම් උණුසුමක් දැනෙන එකක් නෑ, මේ තරම් හානියක් වෙන එකකුත් නෑ....


(ඡායාරූප අයිතිය - සමීර රුක්ෂාන් මෙන්ඩිස්, ලංකාදීප වෙබ් අඩවිය සහ ගූගල් දෙයියෝ)

Sunday, January 17, 2016

හෝ ගානා පොකුණ...


කොල්ලුපිටිය ලිබර්ටි සිනමා ශාලාවේ අසුනක මම වාඩි වී සිටිමි. තිරය මත සිනමා රූ අැඳෙයි. අෑත දුෂ්කර ගමකි. 98% ක් විදුලිය සපයා අැති රටේ විදුලිය පවා නොමැති ගම්මානයකි. මේ ගමේ දරුවන් කවදාවත් මුහුද දැක නැත. මුහුද බලන එක ලේසි වැඩක් ද නොවේ. බොහෝ දුර ගෙවාගෙන කොළඹ යා යුතුය. "මෙහෙම ගම් කොහෙද බං ලංකාවෙ?" මගේ මිතුරා අසයි. 

මා සිතින් කහටලියද්ද කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයට යමි. පසුගිය වසරේ මැයි මාසය වන තෙක් කිසිදා පුළුල් තිරයක සිනමාපටයක් නරඹා නොමැති ඒ දරුවන් තිරය මත දකිමි. මීට අවුරුදු කිහිපයකට පෙර අප ගිය නාන්නේරිය, මහතෝරව පාසල වෙත යමි. පාවහන් නොපැළඳි ඒ දරුවන් තිරය මත දකිමි. හෝ ගානා පොකුණේ ගුරුවරිය වැනි ගුරුවරියන් ඇත්තේ අතලොස්සක් වන්නට පුළුවන. එහෙත් එවැනි අය නැතැයි කියන්නට මට නොසිතෙයි. දුයිෂෙන් ගේ සිට, කොබයාෂි ගුරුතුමාගේ සිට අදටත් ඈත ගම්මාන වල දරුවන්ගේ දෑස් පාදන්නට සිය ජීවිතය කැප කරන ගුරුවරුන් දක්වා ඇය සතු ගුණාංග අඩු වැඩි වශයෙන් පවතී. 
සිනමාපටයක් විදියට හෝ ගානා පොකුණ විචාරයට ලක් කරන්නට තරම් මා බහුස්‍රැතයෙක් නොවේ. එහෙත් නැවත නැවතත් බලන්නට සිත් දෙන ආදරණීය බවක් ඒ තුල ගැබ් වී තිබේ. විදුහල්පතිතුමාගේ උපහාසය, ගුරුතුමියගේ උත්සාහය, දරුවන්ගේ උනන්දුව, දෙමාපියන්ගේ සිහින, ග්‍රාම නිළධාරීගේ බලය යන මේ සියල්ල මා ගුරුවරයකු නොවූයේ මන්දැයි සිතන්නට මා පොළඹවයි. මේ සියල්ල අතහැර ඈත ගමක ගුරුවරයකු වුණානම් හොඳ යැයි මට සිතෙයි. එවිට දරුවන් වෙනුවෙන් යමක් කරන්නට පුළුවන.

චිත්‍ර‍පටයේ කතාව ලියා තැබීම තවම නරඹා නැති අයට කරන අසාධාරණයකි. එසේ වුවද එකිනෙකට වෙනස් ස්ථර තුනක දිවෙන කතා තුනක් හෝ ගානා පොකුණේ මම නරඹමි. පළමුවැන්න මතුපිටින් පෙනෙන ගුරුතුමිය දරුවන් මුහුද බලන්නට කැඳවාගෙන යාමේ කතාන්දරයයි. දෙවැන්න දරුවන්ගේ දෑස් පාදන්නට සමාජය සතු වගකීම පිළිබඳ කතාවයි. තුන්වැන්න සිනමාපටය පුර දිවෙන දේශපාලන කතාන්දරයයි. ඔබ සිනමාපටය නරඹන්නේ නම් මේ කතාන්දර තුනම කියවිය යුතුය.

ආයෙත් දවසක හෝ ගානා පොකුණ බලන්නට යන්නට මට සිතෙයි. සිනමාකරුවකු ලෙස ඔහුගේ පළමු සිනමාපටයෙන්ම ඉන්දික ෆර්ඩිනැන්ඩු මහතා සමත් වී ඇති බව පෙනෙන්නේ ඔහු ලැබූ සම්මාන වලින් නොවේ. නැවත නැවතත් සිනමාහලට අප කැඳවන මේ ඇද බැඳගන්නා සුලු බව නිසා ය.


මීට අවුරුදු 10 කට ඉස්සර මට ද නාට්‍ය උණ වැළඳී තිබූ සමයෙහි ෆර්ඩි සර් සමග ඉබ්බාගමුව පුහුණු මධ්‍යස්ථානයේ දින කිහිපයක් ගත කර ඇත්තෙමි. ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ ඇතුගල්පුර රංග ශිල්ප ශාලිකාවේ ශිෂ්‍යයන් වූ අප වෙනුවෙන් සමන් ගාමිණී සර්ගේ ඇරයුමින් පැමිණි ගාමිණී හත්තොටුවේගම, සරත් ධර්මසිරි, ක්‍රිෂ්ටි ෂෙල්ටන් ප්‍ර‍නාන්දු, අජිත් ක්‍රිෂාන්ත ද සේරම් වැනි ගුරුවරුන් සමග බාහිර දේශකවරයෙකු වශයෙන් ඔහු ද සහභාගී විය. එදා ඔහු අපට ඉගැන්වූ නාට්‍ය කළාව ඔහුගේ "කලම්බො කලම්බො" තුල මා දුටුවෙමි. ඔහු අපට ඉගැන්වූ සිනමාව "හෝ ගානා පොකුණ" ඔස්සේ දකිමි. 

ඉතින්, හෝ ගානා පොකුණ නරඹන්න යැයි මම ඔබට ද ආරාධනා කරමි. ඒ මා එය සැබැවින්ම රස විඳි නිසා ය.